Dziecięca nieśmiałość – czy można pomóc dziecku w przełamaniu wstydu i nieśmiałości
Wycofanie się w kontaktach społecznych, również w kontaktach z rówieśnikami, może budzić niepokój wśród rodziców. Pomimo tego, że nieśmiałość w okresie dziecięcym nie warunkuje bycia nieśmiałym również w wieku nastoletnim czy dorosłym, warto poszukać sposobów na pomoc dziecku w przełamaniu własnych barier i nabraniu większej pewności siebie
Jak zdiagnozować dziecięcą nieśmiałość?
Ogólna definicja nieśmiałości przedstawia ja jako zahamowanie naturalnych reakcji i powściągliwość w kontaktach międzyludzkich, które uniemożliwiają realizację celów, planów i marzeń. Nie ma tu jednak nadmiernej reakcji lękowej czy braku chęci do kontaktowania się z innymi – jak jest w przypadku fobii społecznej. Jeśli Twoje dziecko jest wycofane i ma trudności w kontaktach międzyludzkich , warto jest sięgnąć po pomoc – psycholog Warszawa podczas konsultacji z pewnością pomoże w znalezieniu przyczyny problemu. Wskaże również odpowiednie metody pracy z dzieckiem, ćwiczenia i zabawy, jakie pomogą mu w okiełznaniu nieśmiałości.
Jak pomóc nieśmiałemu dziecku?
Jeśli zauważysz, że twoje dziecko ma problemy z nieśmiałością, – w szczególności, jeśli z powodu nieśmiałości zaczyna stronić od rówieśników czy prostych interakcji społecznych – warto jest umówić się z nim na wizytę ze specjalistą. Psycholog dziecięcy, który z pewnością będzie wiedział, jak sprawić, by dziecko czuło się komfortowo, określi, czy z dzieckiem wystarczy popracować w domu, czy niezbędne będzie wzięcie udziału w terapii lub dedykowanych warsztatach.
Nieśmiałość – jakie są jej przyczyny?
Nieśmiałość jest cechą, która możemy posiadać od urodzenie, lub która przychodzi na skutek wzorców lub doświadczeń, jakie spotykają nas w ciągu życia. Możemy zatem zauważyć zachowania, które świadczą o nieśmiałości już w wieku wczesno niemowlęcym, mogą one również pojawić się u kilkuletniego dziecka, które wcześniej było bardzo otwarte i kontaktowe. Oznacza to, że nieśmiałość może być tak cecha uwarunkowana genetyczne, jak i przejęta z otoczenia – np. od nieśmiałych rodziców. Wpływ na wycofanie się z kontaktów z ludźmi mogą mieć również przykre doświadczenia, osłabiające poczucie stabilności i pewność siebie dziecka – wśród nich bardzo często pojawiają się jako przyczyny nagłej nieśmiałości: rozwód, śmierć jednego z rodziców, śmierć zwierzęcia, diametralna zmiana otoczenia – przeprowadzka i związane z nią zmiana znajomych, szkoły.
Objawy nieśmiałości – co powinno nas zaniepokoić?
Nieśmiałość dosyć łatwo można zauważyć, w szczególności u dziecka, które nie kontroluje jeszcze w pełni swoich reakcji i swojego organizmu. Łatwo wychwycić można objawy, które fizjologicznie wywoływane są stresem związanym z nieśmiałością – w kontaktach towarzyskich lub podczas występów przed publicznością dziecko będzie bledsze lub pojawią się u niego wypieki na twarz, zauważalne będzie trzęsienie się rąk lub nóg. Głos będzie się załamywał, może pojawić się jąkanie. Przed koniecznością występu przed szerszym gronem występować mogą nudności, bóle brzucha czy głowy.
Czy nieśmiałość jest wadą?
Nieśmiałość nie jest zaliczana do grona chorób, nie jest również żadnym zaburzeniem psychicznym. Pomimo jednak, że jest to jedynie zwykła cecha charakteru, może powodować, że nie wykorzystane zostaną w pełni możliwości dziecka, które jest nią dotknięte. Nieśmiałość wywoływać może negatywne myśli na temat samego siebie, w szczególności, gdy dziecko przyrównywać się będzie do bardziej przebojowych rówieśników. Negatywne myśli prowadzić mogą do powstania negatywnego postrzegania samego siebie, a w konsekwencji do zaniżonej samooceny. Osoby nieśmiałe bardzo często borykają się z nadmiernym napięciem i wysokim poziomem stresu, często odczuwają sfrustrowanie swoja własna niemocą powodowana niemiłością. Nierzadko postrzegane są również jako osoby mało atrakcyjne – z uwagi na słabszą interakcję i wycofanie – co dodatkowo może pogłębiać ich poczucie samotności i smutek.
Mimo, że nieśmiałość nie jest chorobą, ani wadą, może wpływać negatywnie na życie dziecka, a w późniejszym czasie – na życie nastolatka i dorosłego. Warto zatem – jeśli zauważymy, że nasze dziecko stroni od towarzystwa – spróbować wspomóc je w przełamywaniu się i pokonywaniu nieśmiałości.
